De oorsprong van depressie
Ik durf te zeggen dat depressie een functie heeft voor de mens en zijn systeem. Niet voelen was ooit een optie, maar slechts brute schijn. Depressie ontstond oorspronkelijk toen men in grotten (over)leefde om de winters te doorstaan. Lichaam en geest werden uitgeschakeld van elke pijn, als een deken zo warm in de naaktheid van kou en ontberingen. Functioneel? Oh ja, zeker. Depressie vergrootte de overlevingskansen, waardoor wij vandaag de dag nog steeds voortbestaan.
De sluier van depressie
De sluier van depressie is als de metafoor van de deken die over haar heen ligt, in de veronderstelling dat de pijn zo niet meer gevoeld wordt. Zoals een schat in het geheim wacht tot zij naar boven mag komen, zit zij veilig en diep alleen.
De oorsprong van het woord depressie
Depressie stilt keer op keer geruststellend als een deken, deppend op datgene dat maar niet wordt aangezien. Het woord depressie is afgeleid van ‘pressione’ (Italiaans) wat ‘drukken’ betekent. Wanneer wij het woord verder ontleden, maar vooral voelen als energie in ons bewustzijn, is de beweging van het woord neerwaarts drukkend. De-pressie… decompressie (Engels). Een energie die naar beneden wordt gedrukt terwijl ze naar boven wil, maar niet geleefd kan worden noch wordt aangezien. Ze kan zichzelf niet zien, want noch licht noch lucht heeft haar ooit gezien. Zo loopt zij rond, deppend en niets voelend behalve de wens er niet meer te zijn. Jazeker, ook dat is een gevoel, maar laten we wel wezen: zij verdrijft nog pijn noch vrees. Wel houdt het haar verstild en verstijfd zoals men in de grotten deed ter overleving van de winter destijds.
De focus op depressie
Men blijft maar werken aan de depressie zelf, wat haar eigen overleving is. Zodoende zal men nooit de schaduw kunnen aankijken die daaronder is, zodat zij veilig bewaard blijft onder de deken van duisternis en nog niet wordt gezien door haarzelf noch haar hulpverlener. Als een brug over helder water zal men werken aan de brug, maar helaas zelden aan het water.
De lagen onder de depressie
De eerste laag: woede
Als men voorbij de eerste laag van bescherming, de depressie, gaat, opent zich vanzelf een reeks van woede die opstijgt en gezien wil worden, al dan niet in uren van luisteren. Haar boosheid zal niet duren, want daar komt haar derde laag…
De tweede laag: het innerlijk kind
Wanneer men doorbreekt en door de laag van depressie gaat, zal vanzelf het innerlijk kind gezien worden dat daar al lang heeft gezeten, huilend op een steen, bang en alleen. Maar eens de mens zijn druk neerlegt en schijnt op dit kind, ziet zij daar ook een spelend kind dat in al haar glorie rond danst in de wind. Zij beweegt vrijelijk zonder vrezen, spelend als het kind dat leert: “Ik word bemind.” Spelend en dansend, haar tranen drogend, komt zij overeind en staart haar hoeder aan die haar laat zien: “Kom maar, mijn kind…”